Aleppo deel 2
Na wat verwikkelingen mijn spullen naar mijn slaapplek gebracht.
Geen tijd te verliezen eigenlijk, dus meteen op pad. De hitte is enorm, stof en dieselwalmen slaan me tegemoet. Slechts één camera mee en mijn telefoon. Daar moet ik het mee doen. Er was meteen al een ondervraging dus vooral niet opvallen dan. Het is druk in de stad ondanks de hitte.
We rijden een gebied in dat zwaar getroffen is en eigenlijk geheel verwoest. De straten hier zijn al geruimd door de militairen. De auto past er precies tussen door en dan wel op de centimeter. De eerste mensen keren terug en proberen het huis waar zij eens woonden terug te vinden. Een mevrouw vraagt aan een meneer de weg naar haar straat en haar huis. Ze staat er ontredderd bij. Ze kan haar huis en zelfs de straat waar zij woonde niet meer terug vinden. Er loopt een man door de straat ook op zoek naar zijn woning. Een jongen probeert te helpen bij de zoektocht maar ook hij weet het niet. Even denk ik aan mijn eigen, schone, opgeruimde straatje en kan me bijna niet voorstellen hoe het moet zijn om je eigen huis niet terug te kunnen vinden. Er is geen elektriciteit en de generatoren ronken stinkend de dieselwalmen de straat op. Er is ook geen water, dat kan gehaald worden bij grote watertappunten die overal geplaatst zijn. Om 20.00 uur wordt het donker en dat betekent dat de hele stad stikdonker is, op hier en daar een pitje na. Rond 01.00 uur is er niemand meer op straat. Stilte alom. In de verte klinken de beschietingen. Vanuit het raam van mijn slaapplek, met kogelgat in het raamkozijn, kijk ik naar buiten, er is niemand meer. Na deze dag vol indrukken probeer ik te slapen. Morgen een nieuwe dag.
Wordt vervolgd.
Fotoalbum:https://www.simonegerard.nl/2823/0/references/algemeen/aleppo-deel-2
Geen tijd te verliezen eigenlijk, dus meteen op pad. De hitte is enorm, stof en dieselwalmen slaan me tegemoet. Slechts één camera mee en mijn telefoon. Daar moet ik het mee doen. Er was meteen al een ondervraging dus vooral niet opvallen dan. Het is druk in de stad ondanks de hitte.
We rijden een gebied in dat zwaar getroffen is en eigenlijk geheel verwoest. De straten hier zijn al geruimd door de militairen. De auto past er precies tussen door en dan wel op de centimeter. De eerste mensen keren terug en proberen het huis waar zij eens woonden terug te vinden. Een mevrouw vraagt aan een meneer de weg naar haar straat en haar huis. Ze staat er ontredderd bij. Ze kan haar huis en zelfs de straat waar zij woonde niet meer terug vinden. Er loopt een man door de straat ook op zoek naar zijn woning. Een jongen probeert te helpen bij de zoektocht maar ook hij weet het niet. Even denk ik aan mijn eigen, schone, opgeruimde straatje en kan me bijna niet voorstellen hoe het moet zijn om je eigen huis niet terug te kunnen vinden. Er is geen elektriciteit en de generatoren ronken stinkend de dieselwalmen de straat op. Er is ook geen water, dat kan gehaald worden bij grote watertappunten die overal geplaatst zijn. Om 20.00 uur wordt het donker en dat betekent dat de hele stad stikdonker is, op hier en daar een pitje na. Rond 01.00 uur is er niemand meer op straat. Stilte alom. In de verte klinken de beschietingen. Vanuit het raam van mijn slaapplek, met kogelgat in het raamkozijn, kijk ik naar buiten, er is niemand meer. Na deze dag vol indrukken probeer ik te slapen. Morgen een nieuwe dag.
Wordt vervolgd.
Fotoalbum:https://www.simonegerard.nl/2823/0/references/algemeen/aleppo-deel-2
Jeroen en Carmen Janssens-Montaño
Jolanda Bergman