Aleppo deel 6

De man en zijn dochters......
 
De foto's die ik maakte zijn allemaal spontaan ontstaan en niet in scene gezet. Iedereen wil graag zijn of haar verhaal vertellen. Als ik over straat loop lijk ik wel een bezienswaardigheid. Meestal vragen de mensen of ik uit Rusland kom. Mijn antwoord: " merhaba", Hollandia". Verder dan een paar simpele woorden reikt mijn kennis van het Arabisch niet. Maar Hollandia is bekend en soms duiken de namen van bekende voetballers op. Het ijs is al gauw gebroken en de camera wordt niet meer als bedreigend ervaren. Op de plek waar ik loop is aan de ene kant van de straat het meeste heel gebleven. Dit in schril contrast met de overkant waar helemaal niets meer overeind staat en er een enorme massa puin ligt. Er worden groenten verkocht op straat, limonade gemaakt en er staan kisten vol tomaten. Van alles wordt me aangeboden. En weer moet ik helaas nee zeggen. Dan ontstaan er spontaan kleine oploopjes waarbij iedereen graag op de foto wil. Uiteraard is dat voor mij geen probleem en we hebben heel veel plezier. Iets verderop in het straatje staat een jongen met een aantal jerrycans die hij spontaan de lucht in gooit. Een aantal stoere jongens verschijnt en zet spierballen op. Ik denk even terug aan mijn reis door Oeganda en hoe daar precies hetzelfde gebeurde. 
En dan plotseling, voor een puinhoop met kratjes staat een meneer. Hij oogt triest en leeg. Spontaan doet hij zijn verhaal. Tijdens een beschieting is hier alles in puin geschoten vertelt hij. In zijn ooghoek blinkt een traan en zijn sigaret breekt hij bijna doormidden. Als ik naar zijn ervaringen vraag zegt hij dat zijn beide dochters van 11 en 7 jaar om het leven zijn gekomen tijdens de beschieting. Dan gaat hij opzij en zegt: "ze liggen begraven onder deze kratten en dit puin. Dit is hun graf". Alsof het zo moet zijn piept er een zonnestraal door een gat in het dak. Woorden weet ik niet te vinden....  en maak foto's. Dan praten we nog even door. Een hand op zijn arm. Wat kun je zeggen..... Eigenlijk niets. Ik spreek een vrouw die geraakt werd door een scherf in haar buik. Ze verbleef 3 maanden in het ziekenhuis voordat ze enigszins was hersteld. Dan plotseling komt er een infectie en moet ze voor drie maanden terug het ziekenhuis in. Nu is ze geheel hersteld. Op mijn vraag of ze nog klachten heeft zegt ze: " Ik ben het vergeten ! Ik heb een tattoo op het litteken laten zetten. Elke morgen als ik voor de spiegel sta zeg ik tegen mezelf: zie je wel er is niets gebeurd". Haar ogen vertellen mij een ander verhaal. Iedereen is bezig weer een handeltje op te zetten. Als winkelier, bakker, groenteman, waterdrager, kleding of makelaar. probeert de draad weer op te pakken.......
"We believe inAleppo" 
 
Fotoalbum: https://www.simonegerard.nl/2823/0/references/algemeen/aleppo-deel-6